De Zeeuwse steden kenden na de heerschappij van de Karolingische vorsten een sterke bloeiperiode. De Schelde was een van de belangrijkste rivieren voor de handel, niet alleen voor de Brabantse stad Antwerpen en de Vlaamse steden Brugge en Gent, maar ook voor de Zeeuwse steden Middelburg, Veere en Zierikzee. Lang was het gebied verdeeld in Zeeland Bewesten en Beoosten Schelde, waarbij in acht moet worden genomen dat de huidige Westerschelde nauwelijks werd gebruikt door de scheepvaart. Het gebied zuidelijk van de Oosterschelde (Bewesten Schelde) was onder de heerschappij van de graven van Vlaanderen, terwijl het gebied ten noorden ervan (Beoosten Schelde) aan de graven van Holland toekwam. Eeuwenlang is Zeeland strijdtoneel geweest voor de legers van de Vlaamse en Hollandse graven, totdat uiteindelijk in 1323 de koning van Frankrijk erin slaagde de strijd te laten beëindigen en hij de graaf van Holland ook graaf van Zeeland maakte.

De aanwezigheid en invloed van zowel Vlaanderen als Holland betekende dat van beide gebieden geld in omloop was in de provincie, iets wat tot uiting komt bij muntvondsten. De Hollandse graven hadden een centrale muntslag in Dordrecht met op sommige plaatsen tijdelijke werkplaatsen, terwijl de Vlaamse graven een meer decentrale muntslag met eigen ontwerp kenden. Ook Middelburg heeft nog enige tijd een muntwerkplaats gehad, zowel onder de graaf van Vlaanderen, als later ook onder de graaf van Holland. Het feit dat het gebied ook de toegang vormde tot de belangrijke haven van het Brabantse Antwerpen maakte dat ook veel munten van het hertogdom Brabant in de provincie werden gevonden.

Vanaf het einde van de veertiende eeuw kwamen de Lage Landen in Bourgondische handen. Deze vorsten namen ook de regie van de muntslag over. Vlaamse muntplaatsen werden in Gent en Brugge geconcentreerd, Brabantse kwamen in Antwerpen en Brussel en voor Holland en Zeeland kwam de munt in Dordrecht.